Για όσους βασίζονται αποκλειστικά σε στατιστικά, τελικά σκορ και μετρήσιμα αποτελέσματα για να καθορίσουν την επιτυχία, η ιστορία αυτού του παιχνιδιού μπορεί να περιοριστεί σε μια μόνο, αποφασιστική στιγμή: το τελικό καλάθι του Sergio Llull (Yule). Αυτό το ένα σουτ σφράγισε τη μοίρα του αγώνα—καταστροφικό για τον Ολυμπιακό, αλλά εμβληματικό για τον θρύλο της Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι μια στιγμή που προορίζεται να ξαναπαιχτεί σε κορυφαίους κυλίνδρους, να αναλυθεί σε εκπομπές ανάλυσης και να θυμηθεί στα βιβλία ιστορίας.
Ωστόσο, ο αθλητισμός σπάνια αφορά μόνο τους αριθμούς. Πρόκειται για ιστορίες, συναισθήματα, τροχιές και την αόρατη εργασία που οδηγεί σε ένα ορατό αποτέλεσμα. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι η παρουσία του Ολυμπιακού στον τελικό της EuroLeague δεν ήταν κάποιο προκαθορισμένο συμπέρασμα. Δεν τους παραδόθηκε. Ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς, πειθαρχημένης διαδικασίας ανάπτυξης, ανθεκτικότητας και αποφασιστικότητας σε μια απαιτητική σεζόν.
Η κατάκτηση ενός Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, ειδικά στον πολύπλοκο και συχνά πολιτικοποιημένο κόσμο του μπάσκετ, όπου οι αντιπαλότητες διαχέονται από τα εγχώρια πρωταθλήματα σε ηπειρωτικές διοργανώσεις, δεν είναι εύκολη. Μερικές φορές, οι ομάδες μπαίνουν στον πειρασμό να μιμηθούν τις φανταχτερές τακτικές ή την επιθετική ρητορική των πιο αμφιλεγόμενων αντιπάλων τους. Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος δρόμος προς τη δόξα. Στην πραγματικότητα, η τήρηση της δικής σας φιλοσοφίας, ακόμη και όταν δεν οδηγεί σε ένα τρόπαιο, μπορεί να είναι μια πιο βαθιά δήλωση της αθλητικής ταυτότητας.
Πάρτε για παράδειγμα τον προπονητή του Ολυμπιακού, Γιώργο Μπαρτζώκα. Η στρατηγική του προσέγγιση, η ήρεμη συμπεριφορά του και η πίστη του στη συλλογική ομαδική προσπάθεια αντιπροσωπεύουν ένα μακροπρόθεσμο όραμα. Ενώ αυτός ο τελικός έληξε με απογοήτευση για την ομάδα του, οι αξίες που ενσταλάζει -πειθαρχία, εμπιστοσύνη, συνοχή- μπορεί τελικά να αποφέρουν μεγαλύτερες ανταμοιβές από τη βραχυπρόθεσμη δόξα. Αντίθετα, η ομάδα του Εργκίν Αταμάν εξασφάλισε το πολυπόθητο «έβδομο αστέρι» για τον Παναθηναϊκό, ένα μνημειώδες επίτευγμα για τον σύλλογο. Αλλά για ορισμένους παρατηρητές, ο τρόπος με τον οποίο επιτεύχθηκε αισθάνεται ότι λείπει κάτι άυλο – χαρακτήρας, ίσως, ή χάρη.
Για να το πω ξεκάθαρα, βρήκα περισσότερα να θαυμάζω στον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα —την ομάδα που έχασε— παρά στον Παναθηναϊκό του Αταμάν—την ομάδα που κέρδισε. Υπήρχε μια ήσυχη αρχοντιά στον τρόπο που έπαιζε ο Ολυμπιακός, μια αίσθηση ενότητας και πεποίθησης που ξεπερνούσε το αποτέλεσμα. Και ενώ τα βιβλία των ρεκόρ θα τονίζουν ποιος σήκωσε το τρόπαιο και πρόσθεσε ένα άλλο αστέρι στην κληρονομιά τους, η ιστορία διατηρεί επίσης τις βαθύτερες αφηγήσεις που δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε μια βαθμολογία.
Γιατί η ιστορία καταγράφει τα πάντα. Θυμάται τους νικητές, ναι, αλλά θυμάται επίσης πώς κέρδισαν και με ποιο κόστος. Μπορεί να μην διαγράφει στιγμές ή να ξαναγράφει τα αποτελέσματα, αλλά δίνει χώρο για αποχρώσεις, για διαφορετικές προοπτικές. Και αυτό, από μόνο του, είναι μια άλλη ιστορία που αξίζει να ειπωθεί.
